سمت خدا

#ریشه_اصطلاح
#رَکَب_خوردن_یا_رکب_زدن

این اصطلاح از فنون کشتی سنتی گرفته شده است، کشتی‌ای که از دوره باستان در ایران رایج بوده و برد و باختش بر اساس زمین زدن حریف مشخص می‌شده است.

« کشتی» در واقع همان شال سفید رنگی بوده است که وقتی نوجوان زرتشتی به سن تکلیف می‌رسید به دور کمرش می‌بستند و کشتی‌گیر یعنی دو نفر این شال را به مشت گرفته و سعی کنند که حریف را شکست دهند.

نتیجه این مسابقه هم در مناطق مختلف فرق می‌کرد. در جایی وقتی زانوی حریف به زمین می‌خورد کشتی تمام بود و اصطلاحاً «حریف را به زانو در آورده بود».

در برخی مناطق هم باید پشت حریف را به زمین می‌زد که اصطلاحاً گفته می‌شد «پشت حریف را به خاک ساییده یا به خاک رسانده است».

رکب زدن که از فنون این نوع کشتی بود نوعی پشت پا زدن بود که تعادل حریف را بهم زده و محکم او را به زمین می‌کوبید، فنی کارآمد که اگر فرصت اجرا می‌یافت حتماً باعث شکست حریف می‌شد.

از این رو در زبان عامه هرگاه فردی فریبی کارگر بزند یا ترفندی بکار برد که حتماً مقصودش حاصل شود می‌گویند رکب زده و فرد مبتلا‌بِهِ این ترفند یا حیله را می‌گویند رکب خورده است.